Η στιγμή που Robert Plant μεταμορφώθηκε σε έναν από τους πιο καταξιωμένους τραγουδιστές της εποχής του.
Ελάχιστοι τραγουδιστές γεννιούνται με το φυσικό χάρισμα να είναι καταπληκτικοί και ενώ ο Robert Plant των Led Zeppelin είχε το έμφυτο ταλέντο, έπρεπε να το καλλιεργήσει.
Ένα μεγάλο μέρος αυτού του ταλέντου πηγάζει από χρόνια εμπειρίας και ακόμα κι αν πιστεύετε ότι είναι ένα θείο δώρο, υπάρχουν ελάχιστα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας τραγουδιστής πριν η φωνή του αρχίσει να τον δυσκολεύει.
Ο Robert Plant θα μπορούσε δικαίως να θεωρηθεί βιρτουόζος από τη στιγμή που ξεκίνησε να δουλεύει με τους Led Zeppelin, αλλά ο ίδιος πίστευε ότι το «Led Zeppelin III» (1970) ήταν η πρώτη φορά που άρχισε πραγματικά να ακούγεται σαν τραγουδιστής.
Παρ’ όλα αυτά, ο Robert Plant δεν ακουγόταν σαν είναι ο Bob Dylan με πονόλαιμο στα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin.
Κοιτάζοντας τραγούδια όπως τα «Whole Lotta Love» και «Dazed and Confused», οι περισσότεροι καλλιτέχνες θα ονειρεύονταν να τραγουδήσουν με τέτοιο πάθος σε έναν δίσκο.
Σε σύγκριση με κάθε άλλο rock τραγουδιστή, ο Robert Plant ακουγόταν σαν ένα διαμονικό πνεύμα κάθε φορά που τραγουδούσε και συχνά έβαζε όσες blues αναφορές μπορούσε.
Άλλωστε, το συγκρότημα υποτίθεται αρχικά ότι θα ήταν μία νέα εκδοχή των The Yardbirds, οπότε δεν ήταν παράλογο για τον Plant να ξαναγυρίσει σε παλιές blues παραδόσεις, ειδικά όταν ξεσπούσε στο «The Lemon Song».
Μόλις οι θαυμαστές άκουσαν το «Led Zeppelin III», μπορούσαν να καταλάβουν ότι κάτι ήταν λίγο διαφορετικό.
Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, στο οποίο κυριαρχούσαν οι ακουστικές κιθάρες και είχε μία πιο απλοϊκή αίσθηση, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα στη δισκογραφία τους.
Στο «Led Zeppelin III» υπάρχουν σπουδαία blues rock τραγούδια όπως το «Immigrant Song» και το «Since I’ve Been Loving You», αλλά πιο συχνά έρχονται σε δεύτερη μοίρα πίσω από πιο αργά τραγούδια όπως το «That’s The Way» και το «Tangerine».
Όταν ανέτρεξε στην καριέρα του, ο Robert Plant δήλωσε ότι ο τρόπος που τραγουδούσε στα πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος ωχριά μπροστά σε αυτό που έκανε στο «Led Zeppelin III».
«Φώναζα πάρα πολύ στο πρώτο άλμπουμ. Σταμάτησα να φωνάζω λίγο μέχρι το δεύτερο άλμπουμ. Μέχρι το τρίτο, τελικά έμαθα να τραγουδάω», είπε στον Cameron Crowe.
Αν και θα ήταν ιεροσυλία να πούμε ότι στα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin ακουγόταν απαίσιος, είναι εύκολο να καταλάβουμε τι εννοεί ο Plant όσον αφορά την ποικιλομορφία.
Τα τραγούδια του «Led Zeppelin III» ήταν σίγουρα μία απομάκρυνση από το hard rock που όλοι είχε συνηθίζει, αλλά μόνο κάποιος που φροντίζει σωστά τη φωνή του θα μπορούσε να καταφέρει να περάσει από το «Immigrant Song» στο «Friends» και στο «Celebration Day» στα πρώτα τρία τραγούδια ενός άλμπουμ.
Αυτή η ποικιλία πιθανότατα έπαιξε κι αυτήν το ρόλο της στην πρόοδο των Led Zeppelin.
Υπήρχαν ακόμα κάποιες αργές στιγμές που ο Robert Plant απολάμβανε σε τραγούδια σαν το «Thank You», αλλά χωρίς την ποικιλία των επιρροών σε αυτό το άλμπουμ, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είχαν την ικανότητα να πιέσουν τους εαυτούς τους περισσότερο να προχωρήσουν περισσότερο όταν δούλευαν στο «Physical Graffiti».
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το «Led Zeppelin III» αποτυπώνει τη στιγμή που ο Robert Plant μεταμορφώθηκε από τον άγριο frontman σε έναν από τους πιο καταξιωμένους τραγουδιστές της εποχής του.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν ανησυχούσαν για τη σωστή τεχνική κάθε φορά που έμπαιναν στο στούντιο, αλλά σε αυτό το άλμπουμ ο «Percy» σταμάτησε να είναι απλά ένας δυναμικός τραγουδιστής και προσπάθησε να γίνει το είδος του τραγουδιστή που εμφανίζεται μία φορά σε μία γενιά.
