Ο Roger Waters παραδέχτηκε ότι η ταινία για το «The Wall» των Pink Floyd ήταν «εξαιρετικά σκοτεινή» και εξήγησε τι μετανιώνει περισσότερο.
Στον κόσμο της τέχνης, η τελειότητα συχνά μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Πολλοί καλλιτέχνες, ακόμα και οι κορυφαίοι, νιώθουν ανικανοποίητοι μετά την ολοκλήρωση του έργου τους, σκεπτόμενοι τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει διαφορετικά. Ο Roger Waters των Pink Floyd δεν αποτελεί εξαίρεση.
Παρόλο που άφησε το στίγμα του σε δίσκους όπως το «Dark Side Of The Moon» (1973) και το «Animals» (1977), η εμμονή του για τον έλεγχο έφτασε στο αποκορύφωμά της με το «The Wall» (1979), το οποίο οδήγησε σε σοβαρές καλλιτεχνικές διαφωνίες και τελικά στην αποχώρησή του από το συγκρότημα.
Η ταινία που βασίστηκε στο άλμπουμ, αν και οπτικά εντυπωσιακή, φέρει τα σημάδια αυτών των συγκρούσεων.
Ενώ ο Roger Waters είχε σημαντικό έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς των Pink Floyd κατά τη δημιουργία του «The Wall», ένιωσε ότι η ταινία για το άλμπουμ δεν του άφηνε αρκετό χώρο να εκφράσει πλήρως το όραμά του.
Παρόλα αυτά, ο Roger Waters κατάφερνε πάντα να περάσει τις ιδέες τους στους Pink Floyd. Όλοι οι στίχοι προέρχονταν κυρίως από αυτόν, ξεκινώντας από το «Dark Side Of The Moon», και το Animals ήταν ένα από τα πιο καυστικά του σχόλια για τον σύγχρονο κόσμο πριν αποφασίσει να απομακρυνθεί από αυτόν.
Από την άλλη πλευρά, το «The Wall» ήταν η στιγμή που αυτή η εμμονή βγήκε σε κακό στον Roger Water.
Το εξώφυλλο του δίσκου μπορεί να γράφει το όνομα των Pink Floyd, αλλά το «The Wall» ήταν στην πραγματικότητα το όραμα του Roger Waters με τη συμμετοχή των μελών των Pink Floyd – ακόμα κι αυτός είναι διπλωματικός τρόπος να το θέσουμε, αφού ο Waters απέλυσε τον Richard Wright επειδή δεν έπαιζε σύμφωνα με τα στάνταρ του.
Ενώ το συγκρότημα μπορεί να ανεχόταν αυτή τη συμπεριφορά στο στούντιο, μία ταινία είναι ένα πολύ πιο συνεργατικό εγχείρημα.
Εφόσον το σενάριο του Roger Waters περιλάμβανε τα πάντα, από animation μέχρι τη ζωντανή αναπαράσταση μιας ροκ συναυλίας, αυτό σήμαινε ότι πολλοί σκηνοθέτες έπρεπε να έχουν λόγο στο τελικό αποτέλεσμα.
Αν μη τι άλλο, πολλοί θεωρούν τον David Gilmour ως σωτήρα της ταινίας. Χάρη στην παρέμβασή του, οι σκηνοθέτες απέκτησαν μεγαλύτερη ελευθερία, εξισορροπώντας την αυταρχική προσέγγιση το Roger Waters.
Καθώς ο Waters άρχισε να παρεμβαίνει σε πράγματα που δεν έπρεπε κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας, ο Gilmour ήταν αυτός που του υπενθύμισε ότι οι σκηνοθέτες ήταν εκεί για κάποιο λόγο.
Πολλά χρόνια αργότερα, ο Roger Waters παραδέχτηκε το λάθος που έκανε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας του «The Wall».
«Το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαι απογοητευμένος – και αυτό είναι περισσότερο δικό μου λάθος παρά οποιουδήποτε άλλου – είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να βάλω το χιούμορ μου και απέτυχα πανηγυρικά να το κάνω. Είναι εξαιρετικά σκοτεινό», δήλωσε στο Uncut.
Και για όποιον έχει δει ποτέ την ταινία, αυτό είναι αρκετά ακριβές.
Αν και η ταινία έχει πολλές εμβληματικές σκηνές, όπως αυτή που ο Pink που κάθεται μόνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του ή το αγνό κακό πίσω από τις σκηνές του δικτάτορα, σπάνια είναι μία ταινία που θα δεις για να σου φτιάξει τη διάθεση, ειδικά όταν τα animation μοιάζουν σαν να βγήκαν από τις πιο εφιαλτικές σκηνές της «Φαντασίας» της Disney.
Ενώ πολλές σκηνές να είναι αποκρουστικές σκηνές και θα μπορούσε πιθανώς η ταινία να ωφεληθεί από λίγη παιχνιδιάρικη διάθεση, αν υπήρχαν αστεία ανάμεσα στην ιστορία ενός ανθρώπου που είναι παγιδευμένος μέσα στο μυαλό του, ίσως να έχανε την ιδιαίτερη πινελιά των Pink Floyd.
Παρά τις δυσκολίες και τις συγκρούσεις που συνόδευσαν τη δημιουργία του, το «The Wall» παραμένει ένα αναμφισβήτητα σημαντικό έργο στην ιστορία της μουσικής και του κινηματογράφου.
Αντικατοπτρίζει τις εσωτερικές μάχες ενός καλλιτέχνη και τη διαρκή αναζήτηση για νόημα σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει αποξενωμένος και εχθρικός.
Η ταινία, όπως και το άλμπουμ, μπορεί να μην προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά προκαλεί τους θεατές να σκεφτούν, να αμφισβητήσουν και να αναζητήσουν τη δική τους αλήθεια πίσω από το τείχος.
