Το 1984, η είδηση προκάλεσε έκπληξη και αμφιβολία: ο θρυλικός παραγωγός Κουίνσι Τζόουνς θα αναλάμβανε την παραγωγή του Φρανκ Σινάτρα. Παρά την προηγούμενη συνεργασία τους στα άλμπουμ *It Might As Well Be Swing* (1964) και *Sinatra at The Sands* (1966), ο Τζόουνς ήταν κυρίως γνωστός για τη δουλειά του στη τζαζ και, πιο πρόσφατα, στην παραγωγή του ιστορικού *Thriller* του Μάικλ Τζάκσον.
Η συνεργασία τους έφερε αναπόφευκτα δύο ισχυρές προσωπικότητες με εντελώς διαφορετικά στυλ. Ο Σινάτρα, γνωστός ως «Η Φωνή», είχε την τάση να εργάζεται αυθόρμητα, ακολουθώντας τη δική του αίσθηση τελειότητας, ενώ ο Τζόουνς ήταν διάσημος για την αυστηρή και προσεκτική μέθοδό του. Ο Σινάτρα συχνά ακύρωνε προγραμματισμένες ηχογραφήσεις αν δεν ένιωθε τη φωνή του σε καλή κατάσταση και απαιτούσε να ηχογραφεί χωρίς ακουστικά για να διατηρεί την επαφή του με τους μουσικούς του. Οι μουσικοί, μάλιστα, αστειεύονταν πως ο Φρανκ μπορούσε να τους απαγορεύσει ακόμη και το διάλειμμα, αρκεί να ολοκληρώσουν το έργο όπως το φανταζόταν.
Το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν το άλμπουμ *L.A. Is My Lady*, ένας αναγνωρίσιμος Φρανκ Σινάτρα με μερικές μικρές καινοτομίες, όπως την έντονη παρουσία της κιθάρας του Τζορτζ Μπένσον και την πινελιά ιστορικών προσωπικοτήτων όπως ο Λάιονολ Χάμπτον. Στο κομμάτι *Mack the Knife*, ο Σινάτρα χαιρέτησε τους μεγάλους του τραγουδιού, όπως οι Μπόμπι Ντάριν και Λουίς Άρμστρονγκ, κάνοντας το άλμπουμ ένα φόρο τιμής στο παρελθόν του.
Το *L.A. Is My Lady*, το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, έδωσε την ευκαιρία στον Σινάτρα να υμνήσει το Λος Άντζελες, όπως έκανε παλαιότερα για τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο, με ένα απαλό soul κομμάτι που υποστηρίχθηκε με επιτυχία από βίντεο στο MTV. Για την ηχογράφησή του, ο Κουίνσι Τζόουνς έφερε στην παρέα τον Έντι Βαν Άλεν, τη Ντόνα Σάμερ, τον Ντιν Μάρτιν και άλλους καλλιτέχνες του Λος Άντζελες.
Η επανακυκλοφορία του *L.A. Is My Lady* περιλαμβάνει νέες μίξεις και επιπλέον υλικό, όπως εναλλακτικές εκτελέσεις και το κομμάτι *Body And Soul*, που δεν περιλαμβανόταν στην αρχική έκδοση. Το άλμπουμ, το οποίο είχε θεωρηθεί ως το αποχαιρετιστήριο έργο του Σινάτρα, παρόλο που δεν ηχογράφησε ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο με τους καλεσμένους του, πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και παραμένει κλασικό, αν και κάπως αντίθετο στην αυθόρμητη τέχνη που χαρακτήριζε τον ίδιο τον Φρανκ Σινάτρα.
Επειδή κανείς δεν τόλμησε να ζητήσει από τον Φρανκ Σινάτρα να το ηχογραφήσει, έβαλε τον Έντι Βαν Άλεν, τον Ντέιβιντ Λι Ροθ, τη Ντόνα Σάμερ, τον Ντιν Μάρτιν και άλλους επιφανείς μουσικούς του Λος Άντζελες να το κάνουν.
