Για πρώτη φορά, ίσως μετά το κλείσιμο του Use στην πλατεία Καρύτση, οι 40φεύγα θέλουν σαν τρελοί να ακούσουν ξανά το «Don’t Look Back in Anger».
Φθινόπωρο ή χειμώνας του 1994, μεσημέρι Σαββάτου, κλασική βόλτα στα Metropolis της Πανεπιστημίου ανάμεσα στα διαβάσματα της Γ’ Λυκείου για την αγορά του μηνιαίου CD με ότι χαρτζιλίκι μας είχε απομείνει στην τσέπη. Αν υπήρχε ένα άλμπουμ που πούλαγε σαν φρέσκο ψωμάκι εκείνη την περίοδο ήταν το «Definitely Maybe», ενός γκρούπ που θύμιζε σε στυλ αρκετά τους Beatles αλλά μέσα στα 51 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα που διαρκούσε ο δίσκος είχε καταφέρει να χωρέσει 30 χρόνια βρετανικής μουσικής ιστορίας.
Οι Oasis έκαναν την εμφάνισή τους, το «Live Forever» άρχιζε να παίζει στο repeat (τουλάχιστον μέχρι να ασχοληθούμε και με τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ) και αυτή ήταν η αρχή της πορείας ενός συγκροτήματος που έμελλε να αλλάξει για πάντα την brit μουσική βιομηχανία.
Τα «Definitely Maybe» και «(What’s the Story) Morning Glory?» – τα δύο πρώτα άλμπουμ των Oasis και, μάλλον, τα καλύτερα.
Προσωπικά, το «Definitely Maybe» το έλιωσα για περίπου έναν χρόνο, μέχρι να έρθει το εξίσου εντυπωσιακό «(What’s the Story) Morning Glory?» και να κάνει τους Oasis την αγαπημένη μου μπάντα στα μέσα των nineties. Ήταν cool, είχαν αρκετά Beatles στοιχεία (που υπεραγαπούσα και υπεραγαπάω), ήταν όμως και κωλοπαιδάκια τα αδέρφια Γκάλαχερ – και με κέρδισαν στη μάχη τους με τους Blur, που για χρόνια τους είχα κολλήσει στο μυαλό μου την ταμπέλα «μουσική για παιδάκια». Λάθος μου, το κατάλαβα έστω και αργά.
Βέβαια, από εκεί και πέρα, δηλαδή από το «Be Here Now» του 1997, το ενδιαφέρον μου για τις νέες δουλειές των Oasis άρχισε να μειώνεται αισθητά. Μου έκανε ότι κινούνταν ως σύνολο λίγο στη μετριότητα οι δίσκοι τους, ενώ μόνο μερικά κομμάτια μου άρεσαν. Ωστόσο, τα δύο πρώτα άλμπουμ συνέχισα να τα λιώνω για χρόνια, ενώ το «Don’t Look Back in Anger» έγινε κάτι σαν ύμνος στα εναλλακτικά μπαρ του κέντρου την προηγούμενη δεκαετία.
Και η ανακοίνωση του tour τους είναι σαν να ξέρουμε τι θέλει να κάνει ο κάθε 40 plus του χρόνου το καλοκαίρι. Είχε καιρό να μου προκαλέσει τόσο μεγάλο ενθουσιασμό η σκέψη του να βρεθώ σε μια συναυλία. Σαν να μου έδωσε έναν ωραίο, εφηβικό, παλμό μέσα μου: να δω από κοντά τους Oasis που αγάπησα στη δεκαετία του ’90.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ξεκάθαρα όχι. Ο Λίαμ είναι 51 και ο Νόελ Γκάλαχερ 57 ετών (εγώ 46, για να μην λέω ότι μου φταίνε μόνο οι άλλοι), το setlist τους θα είναι γεμάτο με κομμάτια που μάλλον ούτε καν θυμάμαι, ενώ η αλητεία θα πάει περίπατο μπροστά στο σόου και τα 60 εκατομμύρια δολάρια που τους πληρώνουν.
Ok, αν καταφέρω να βρεθώ σε μια συναυλία τους, τότε δεν θα είναι οι Oasis που αγάπησα. Μειώνει, ωστόσο, αυτό τον ενθουσιασμό του να πάω; Definitely not!
